Nova Vulgata - Vetus Testamentum - Ecclesiastes - 1

Ecclesiastes

1 ¹Verba Ecclesiastes filii David regis Ierusalem.
²«Vanitas vanitatum,

dixit Ecclesiastes,

vanitas vanitatum et omnia vanitas».
³Quid lucri est homini

de universo labore suo, quo laborat sub sole?
⁴Generatio praeterit, et generatio advenit,

terra autem in aeternum stat.
⁵Oritur sol, et occidit sol

et ad locum suum anhelat ibique renascitur.
⁶Gyrat per meridiem et flectitur ad aquilonem,

lustrans universa in circuitu pergit spiritus

et in circulos suos revertitur.
⁷Omnia flumina pergunt ad mare, et mare non redundat;

ad locum, unde exeunt, flumina illuc revertuntur in cursu suo.
⁸Cunctae res difficiles;

non potest eas homo explicare sermone.

Non saturatur oculus visu,

nec auris auditu impletur.
⁹Quod fuit,

ipsum est, quod futurum est.

Quod factum est,

ipsum est, quod faciendum est:
¹⁰nihil sub sole novum.

Si de quadam re dicitur: «Ecce hoc novum est»,

iam enim praecessit in saeculis, quae fuerunt ante nos.
¹¹Non est priorum memoria,

sed nec eorum quidem, qui postea futuri sunt,
erit recordatio apud eos,

qui futuri sunt in novissimo.
¹²Ego Ecclesiastes fui rex Israel in Ierusalem ¹³et proposui in animo meo quaerere et investigare sapienter de omnibus, quae fiunt sub sole. Hanc occupationem pessimam dedit Deus filiis hominum, ut occuparentur in ea. ¹⁴Vidi cuncta, quae fiunt sub sole; et ecce universa vanitas et afflictio spiritus.
¹⁵Quod est curvum, rectum fieri non potest;

et, quod deficiens est, numerari non potest.
¹⁶Locutus sum ego in corde meo dicens: «Ecce ego magnificavi et apposui sapientiam super omnes, qui fuerunt ante me in Ierusalem; et mens mea contemplata est multam sapientiam et scientiam». ¹⁷Dedique cor meum, ut scirem sapientiam et scientiam, insipientiam et stultitiam. Et agnovi quod in his quoque esset afflictio spiritus, eo quod
¹⁸in multa sapientia multus sit maeror;

et, qui addit scientiam, addit et laborem.