Nova Vulgata1717,1Magna sunt enim iudicia tua et inenarrabilia; propter hoc indisciplinatae animae erraverunt.
Nova Vulgata 17,2Dum enim persuasum habent iniqui posse dominari nationi sanctae, captivi tenebrarum et longae noctis compediti, inclusi sub tectis, fugitivi perpetuae providentiae iacuerunt.
Nova Vulgata 17,3Et dum putant se latere in obscuris peccatis, tenebroso oblivionis velamento dispersi sunt, paventes horrende, et umbris perturbati.
Nova Vulgata 17,4Neque enim, quae continebat illos, spelunca sine timore custodiebat, quoniam sonitus descendentes perturbabant illos, et phantasmata tristi vultu maerentia apparebant.
Nova Vulgata 17,5Et ignis quidem nulla vis poterat illis lumen praebere, nec siderum limpidae flammae illuminare poterant illam noctem horrendam.
Nova Vulgata 17,6Apparebat autem illis tantum subitaneus ignis timore plenus, et timore perculsi illius, quae non videbatur, visionis aestimabant deteriora esse, quae videbantur;
Nova Vulgata 17,7et magicae artis appositi erant derisus, et in sapientia gloriae correptio cum contumelia.
Nova Vulgata 17,8Illi enim, qui promittebant timores et perturbationes expellere se ab anima languente, hi cum ridiculo timore languebant.
Nova Vulgata 17,9Nam, etsi nihil turbulenti illos terrebat, transitu animalium et serpentium sibilatione commoti, tremebundi peribant, et aerem, quem nulla ratione quis effugere posset, negantes se videre.
Nova Vulgata 17,10Formidinis enim suae propriae nequitia dat testimonium, cum sit condemnata; semper autem praesumit saeva perturbata conscientia.
Nova Vulgata 17,11Nihil enim est timor nisi proditio auxiliorum, quae sunt a cogitatione;
Nova Vulgata 17,12et, dum ab intus minor est exspectatio, maiorem computat inscientiam eius causae, quae tormentum praestat.
Nova Vulgata 17,13Illi autem per impotentem vere noctem et ab impotentis inferni speluncis supervenientem, eundem somnum dormientes,
Nova Vulgata 17,14aliquando a monstris exagitabantur phantasmatum, aliquando animae deficiebant proditione: subitaneus enim illis et insperatus timor infundebatur.
Nova Vulgata 17,15Itaque, si quisquam illic decidisset, custodiebatur in carcere sine ferro reclusus.
Nova Vulgata 17,16Sive enim rusticus quis erat aut pastor aut agri laborum operarius praeoccupatus, ineffugibilem sustinebat necessitatem, una enim catena tenebrarum omnes erant colligati.
Nova Vulgata 17,17Sive spiritus sibilans aut inter spissos arborum ramos avium sonus suavis aut numerus aquae decurrentis nimium aut sonus durus praecipitatarum petrarum
Nova Vulgata 17,18aut ludentium animalium cursus invisus aut mugientium ferissimarum bestiarum vox aut resonans de cavitate montium echo deficientes faciebant illos prae timore.
Nova Vulgata 17,19Omnis enim orbis terrarum limpido illuminabatur lumine et non impeditis operibus continebatur;
Nova Vulgata 17,20solis autem illis superposita erat gravis nox, imago tenebrarum, quae illos recepturae erant: ipsi ergo sibi erant graviores tenebris.
