Nova Vulgata - Vetus Testamentum - Thobis - 12

Thobis

12 ¹Et, postquam consummatae sunt nuptiae, vocavit Thobi filium suum Thobiam et dixit illi: «Homini illi, qui tecum ivit, reddamus honorem et adiciamus ad mercedem suam». ²Et dixit illi: «Pater, quantam illi dabo mercedem? Non laedor, si dedero illi ex his, quae mecum contulit, dimidiam partem. ³Duxit me sanum et uxorem meam curavit et pecuniam mecum attulit et te curavit! Quantam illi dabo mercedem adhuc?». ⁴Et dixit illi Thobi: «Iustum est illum, fili, dimidium omnium horum, quae tecum attulit, accipere». ⁵Et vocavit illum et dixit: «Accipe dimidium omnium horum, quae tecum attulisti, in mercedem tuam et vade sanus». ⁶Tunc Raphael vocavit ambos abscondite et dixit illis: «Deum benedicite et illi confitemini coram omnibus viventibus, quae fecit nobiscum bona, ut benedicatis et decantetis nomini eius; sermones Dei honorifice ostendite et ne cunctemini confiteri illi. ⁷Sacramentum regis bonum est abscondere, opera autem Dei revelare et confiteri honorificum est. Bonum facite, et malum non inveniet vos. 8Bona est oratio cum ieiunio, et eleemosyna cum iustitia. Melius est modicum cum iustitia quam plurimum cum iniquitate. Bonum est facere eleemosynam magis quam thesauros auri condere. ⁹Eleemosyna a morte liberat et ipsa purgat omne peccatum. Qui faciunt eleemosynam, saturabuntur vita; ¹⁰qui faciunt peccatum et iniquitatem, hostes sunt animae suae. ¹¹Omnem veritatem vobis manifestabo et non abscondam a vobis ullum sermonem. Iam demonstravi vobis et dixi: Sacramentum regis bonum est abscondere, opera autem Dei revelare honorificum est. 12Et nunc, quando orabas tu et Sara, ego obtuli memoriam orationis vestrae in conspectu claritatis Domini; et, cum sepeliebas mortuos, similiter. 13Et quia non es cunctatus exsurgere et relinquere prandium tuum et abisti et sepelisti mortuum, tunc missus sum ad te tentare te. ¹⁴Et iterum me misit Deus curare te et Saram nurum tuam. ¹⁵Ego sum Raphael, unus ex septem angelis sanctis, qui assistimus et ingredimur ante claritatem Domini». ¹⁶Et conturbati sunt ambo et ceciderunt in faciem suam et timuerunt. 17Et dixit illis: «Nolite timere; pax vobis. Deum benedicite in omne aevum. 18Cum essem vobiscum, non mea gratia eram vobiscum sed voluntate Dei. Ipsi benedicite omnibus diebus, decantate ei. ¹⁹Et videbatis me quia nihil manducabam, sed visus vobis videbatur. 20Et nunc benedicite Dominum super terra et confitemini Deo. Ecce ego ascendo ad eum, qui me misit. Scribite omnia haec, quae contigerunt vobis». Et ascendit. ²¹Et surrexerunt et iam non poterant illum videre. ²²Et benedicebant et decantabant Deo et confitebantur illi in omnibus his magnis operibus illius, quia apparuerat illis angelus Dei.