Nova Vulgata - Vetus Testamentum - Ecclesiastes - 7

Ecclesiastes

7
¹Melius est nomen bonum quam unguenta pretiosa,

et dies mortis die nativitatis.
²Melius est ire ad domum luctus

quam ad domum convivii;

in illa enim finis cunctorum hominum,

et vivens hoc conferet in corde.
³Melior est tristitia risu,

quia per tristitiam vultus corrigitur animus.
⁴Cor sapientium in domo luctus,

et cor stultorum in domo laetitiae.
⁵Melius est a sapiente corripi

quam laetari stultorum canticis,
⁶quia sicut sonitus spinarum ardentium sub olla,

sic risus stulti.

Sed et hoc vanitas.
⁷Quia calumnia stultum facit sapientem,

et munus cor insanire facit.
⁸«Melior est finis negotii quam principium,

melior est patiens arrogante».
⁹Ne sis velox in animo ad irascendum, quia ira in sinu stulti requiescit. ¹⁰Ne dicas: «Quid, putas, causae est quod priora tempora meliora fuere quam nunc sunt?». Non enim ex sapientia interrogas de hoc. ¹¹Bona est sapientia cum divitiis et prodest videntibus solem. ¹²Sicut enim protegit sapientia, sic protegit pecunia; hoc autem plus habet eruditio, quod sapientia vitam tribuit possessori suo. ¹³Considera opera Dei: quod nemo possit corrigere, quod ille curvum fecerit. ¹⁴In die bona fruere bonis et in die mala considera: Sicut hanc, sic et illam fecit Deus, ita ut non inveniat homo quidquam de futuro.
¹⁵Cuncta vidi in diebus vanitatis meae: est iustus, qui perit in iustitia sua, et impius, qui multo vivit tempore in malitia sua.
¹⁶Noli esse nimis iustus

neque sapiens supra modum!

Cur te perdere vis?
¹⁷Ne agas nimis impie

et noli esse stultus!

Cur mori debeas in tempore non tuo?
¹⁸Bonum est ut, quod habes, teneas, sed et ab illo ne subtrahas manum tuam, quia qui timet Deum, utrumque devitat. ¹⁹Sapientia confortabit sapientem super decem principes civitatis. ²⁰Nullus enim homo iustus in terra, qui faciat bonum et non peccet. ²¹Sed et cunctis sermonibus, qui dicuntur, ne accommodes cor tuum, ne forte audias servum tuum maledicentem tibi; ²²scit enim conscientia tua, quia et tu crebro maledixisti aliis.
²³Cuncta tentavi in sapientia, dixi: «Sapiens efficiar». ²⁴Et ipsa longius recessit a me. Longe est, quod fuit; et alta est profunditas. Quis inveniet eam?
²⁵Lustravi universa animo meo, ut scirem et considerarem et quaererem sapientiam et rationem et ut cognoscerem impietatem esse stultitiam et errorem imprudentiam. ²⁶Et invenio amariorem morte mulierem, quae laqueus venatorum est, et sagena cor eius, vincula sunt manus illius. Qui placet Deo, effugiet eam; qui autem peccator est, capietur ab illa. ²⁷Ecce hoc inveni, dixit Ecclesiastes, unum et alterum, ut invenirem rationem, ²⁸quam adhuc quaerit anima mea, et non inveni:

Hominem de mille unum repperi,
mulierem ex omnibus non inveni.
²⁹Ecce solummodo hoc inveni:

Quod fecerit Deus hominem rectum,

et ipsi quaesierint infinitas quaestiones.