Nova Vulgata - Vetus Testamentum - Iudith - 16

Iudith

16 1Dixitque Iudith:

«Incipite Deo meo in tympanis,

cantate Domino meo in cymbalis,

modulamini illi psalmum novum,

exaltate et invocate nomen ipsius.

²Tu es Deus conterens bella,

qui ponis castra in medio populi tui,
ut eripias me de manu persequentium me.

³Venit Assur a montibus, a borra,

venit in milibus virtutum suarum,
quorum multitudo obturavit torrentes,

et equitatus ipsorum texit colles.

⁴Et dixit incensurum se fines meos

et iuvenes meos occisurum gladio

et mammantes meos daturum ad solum

et infantes meos daturum in partitionem

et virgines spoliaturum.

⁵Dominus omnipotens sprevit illos
et confudit illos in manu feminae!

6Non enim cecidit potens eorum a iuvenibus,

nec filii Titanum percusserunt illum,

nec alti gigantes superposuerunt se illi,

sed Iudith filia Merari

in specie faciei suae dissolvit illum.

⁷Dispoliavit enim se stola viduitatis suae

in exaltationem dolentium in Israel.
Unxit faciem suam unguento

⁸et colligavit capillos suos in mitra

et accepit stolam lineam in seductionem eius.

⁹Sandalum eius rapuit oculum ipsius,

et species eius captivam fecit animam illius,

et transiit gladius cervicem eius.

¹⁰Horruerunt Persae audaciam eius,

et Medi turbati sunt constantia ipsius.

¹¹Tunc ululaverunt humiles mei,

et exclamaverunt aegrotantes et territi sunt,

in altum extulerunt vocem suam

et conversi sunt.

¹²Filii puellarum compunxerunt illos

et tamquam pueros ultroneos vulnerabant;

perierunt a praelio Domini mei.

13Cantabo Deo meo hymnum novum:

Domine, magnus es tu et clarus,

mirabilis in virtute et insuperabilis.

¹⁴Tibi serviat omnis creatura tua,

quoniam dixisti, et facta sunt,

misisti spiritum tuum, et aedificata sunt,

et non est qui resistat voci tuae.

¹⁵Montes enim a fundamentis agitabuntur cum aquis,

petrae autem a facie tua tamquam cera liquescent.

Illis autem, qui timent te,
propitius adhuc eris.

¹⁶Quoniam pusillum omne sacrum ad odorem suavitatis,

et minimus omnis adeps in holocaustum tibi.

Qui autem timet Dominum,

magnus apud eum semper.

¹⁷Vae gentibus assurgentibus generi meo!

Dominus omnipotens vindicabit illos,

in die iudicii visitabit eos,

ut det ignem et vermes in carnes eorum,

et comburentur, ut sentiant usque in aeternum».

18Ut autem venerunt in Ierusalem, adoraverunt Deum; et, postquam mundatus est populus, rettulerunt holocaustum Domino et voluntaria sua et munera. ¹⁹Et attulit Iudith omnia vasa Holofernis, quaecumque dederat ei populus, et conopeum, quod sustulerat de cubiculo ipsius, in consecrationem Domino dedit. ²⁰Et populus laetabatur in Ierusalem contra faciem sanctorum per menses tres, et Iudith cum illis mansit.
21Post illos autem dies rediit unusquisque in hereditatem suam, et Iudith abiit in Betuliam et demorata est in possessione sua. Et facta est secundum tempus suum clara in omni terra, 22et multi concupierunt eam, et non cognovit vir illam omnibus diebus vitae eius, ex qua die mortuus est Manasses maritus illius et appositus est ad populum suum. ²³Et procedens magna facta est valde et senuit in domo mariti sui Manasses annos centum quinque; et dimisit abram suam liberam. Et mortua est in Betulia, et sepelierunt eam in spelunca.

²⁴Et planxit eam omnis Israel diebus septem. Divisitque bona sua, priusquam moreretur, omnibus proximis viri sui Manasses et proximis ex genere suo. ²⁵Et non fuit adhuc, qui in timorem mitteret filios Israel in diebus Iudith et post mortem eius diebus multis.